É a ti a quen quero

Sintoo moito.
Estiveches ahí desde o meu primeiro soplo de vida
xa que nacín no teu cálido e suave abrazo.
Es dulce como ningunha,
Unha fermosa mestura de timidez extrovertida,
pasado triste e glorioso
e montón de feridas sen curar
así como un futuro que recuperar.
Es única en tódolos aspectos,
nótase,
e por iso namoráchesme.
Delicada, sutil, elegantemente
deixaches que me fora lonxe.
Ti non es das que atan,
pois ti fuches atada
e sabes que manca.
Por iso,
nada máis fixeches
que verme partir,
que chorar.
Chorar ó ver
que a boca,
os beizos,
as palabras
que foran túas eran doutra.
Pero aínda así esperaches por min,
I eu, na distancia,viate esperando
e unha espiña no corazón íbaseme clavando.
Quería verte,
pero a miña saliva estaba mesturada
coa esencia doutra
moito máis do que coa túa nunca estivera.
¿Cómo remedialo?
Non podía voltar contigo así,
non podía abandonar a quen tras de ti
me acollera e quixera tanto...
Mais ti chamábasme,
e a túa voz chegaba onde
a de ningunha outra alcanzaba.
Así que nunha arroutada
olvidei todo o que tiña por certo
para aferrar esa voz.
Rompín con todas
as que me tentaban,
alonxeime de quen xa me gañara
e fun na túa procura;
na procura dese abrazo cálido e suave
no que adurmiñaba cando era pequeno...
Sintoo moito.
Pois moito tempo tardei
en darme de conta de que
é a ti quen quero,
soamente a ti,
ó meu carón;
explicando coas túas palabras os meus sentimentos,
dándolle o teu nome, a miña lingua.